سال روز ملی شدن صنعت نفت ايران، بر كاركنان، متخصصان و فعالان این عرصه و بر ملت ايران فرخنده باد
در دوران شکوفایی و پیشرفت اقتصادی کشورمان، به
کوشش و همت بزرگمردانی، همچون دکتر محمد مصدق، رهبر جنبش ملی کردن نفت ایران و اعضای
کمیسیون مخصوص نفت[1]،
در ۲۹
اسفند ۱۳۲۹ قانون ملی شدن صنعت نفت، به تصویب مجلس شورای ملی ایران رسید.
« به‌نام سعادت ملت ایران و به‌منظور کمک به
تأمین صلح جهانی،ما امضاکنندگان ذیل پیشنهاد می‌نمائیم که صنعت نفت ایران در تمام مناطق کشور بدون استثنا ملی اعلام شود
یعنی تمام عملیات اکتشاف، استخراج و بهره‌برداری در دست دولت قرارگیرد.»
ضمن تجلیل از خدمات دکتر محمد مصدق و همه کسانی
که در این کار عظیم و تاریخی ایفای نقش نمودند و همچنین قدردانی از فعاليت‌ها و فداکاری های برجسته و ارزشمند
كاركنان سخت کوش، شرافتمند و دلسوز صنعت نفت و گاز کشورمان، این روز تاریخی و ملی را
به تمام هم میهنانم شادباش می گویم.
ایران از لحاظ ذخایر نفت و گاز در ردیف دوم
جهان قرار دارد. منابع سرشار نفت و گاز، یکی از برگ های برنده اقتصادی کشورمان است.
در عرصه کلیدی نفت، با توجه به کمبود شدید سرمایه گذاری، مدیریت آشفته و استفاده
نادرست از این منبع، تولید ایران که سی و
دو سال پیش پیرامون 6 میلیون بشکه در روز نوسان می کرد، به 3.5 میلیون (سه و نیم
میلیون) بشکه[2]
در روز تنزل یافته است.
همچنین، جایگاه ایران به عنوان دومین کشور صادر
کننده نفت در درون سازمان «اوپک» بعد از عربستان سعودی، از سوی نیجریه، عراق و
امارات متحده عربی تهدید می
شود. یکی از بزرگ ترین تراژدی های کشور ما،
میدان های مشترک نفت و گاز در مرزهای ایران است که به دلیل ناتوانی جمهوری اسلامی،
منابع آنها عملا در انحصار همسایگان قرار گرفته است.
از آنجایی که دلارهای نفتی حاصل از صادرات نفت،
فارغ از یک کنترل دموکراتیک در دست رهبران بی کفایت رها شده و مورد سوء استفاده
قرار می گیرد، ساختارهای اقتصادی کشورمان نیز دچار آشفتگی شده است. تردیدی نیست که
این بحران اقتصادی، به بی عدالتی های اجتماعی دامن زده و کشور را بیش از پیش در
کام یک اقتصاد تک محصولی فرو برده است.
با اقتصادی چنین نحیف، که زاییده سی و سه سال
بی کفایتی، آشفتگی و کجروی است، تحریم ها و مجازات های اقتصادی بین المللی علیه
ایران نیز به گونه ای بی
سابقه شدت گرفته است. شرکت های بزرگ نفتی،
میدان های نفت و گاز ایران را رها کرده اند. بانک های ایران و مهم تر از همه، بانک
مرکزی، با تحریم های رو به گسترش بین المللی دست و پنجه نرم می کنند. کشورهای وارد
کننده نفت ایران، در انتقال ما بهای ارزی نفت خریداری شده خود به ایران با موانع
متعدد روبرو هستند...
در چنین فضای تاسف باری، «طلای سیاه»، این
سرمایه و میراث ملی کشورمان، در ذهن شمار زیادی از ما ایرانیان، معادل «بلای سیاه»
تشبیه شده است.
هم میهنانم،
در شرايطی كه بی کفایتی و ناتوانی حاکمان جمهوری
اسلامی، هر روز مانعی جدید را در جهت پيشرفت صنعت نفت كشور ايجاد می كنند، وظیفه یکایک
ما مردم ایران، به ویژه کارکنان و متخصصان صنعت نفت است که با همدلی و اتحاد، در
سال پیش رو تلاش نماییم تا منابع نفت و گاز کشورمان را از زوال کنونی، نجات دهیم.
دربرنامه های اقتصادی حکومت آینده منتخب ملت
ایران، درآمدهای نفتی می بایست به عنوان ذخاير و ميراث كشور و سرمايه‌ای ماندگار، در
خدمت رفاه مردم ایران و افزایش اقتدار و آبادانی کشور به کار گرفته شود. اقتصاد آینده ایران آزاد، سالم و قانونمند، باید بر پایه «اقتصاد فرانفتی» پایه گذاری شود. ضمن
حفظ این سرمایه ملی، باید برای ایجاد و گسترش منابع انرژی دیگر، همچون انرژی های پاک و تجدیدپذیر سرمایه گذاری نمود. سازندگان فردای ایران باید ثابت کنند که بهره
برداری عقلایی از ذخایر نفت و گاز امکان پذیر است و این ثروتهای ملی را می توان به
عنوان گنجینه در خدمت توسعه پایدار کشور به کار گرفت.
در آستانه فرارسيدن نوروز، سالی همراه با شادی،
تندرستی و موفقیت را برای هم میهنانم، بویژه کارکنان این صنعت عظیم ملی، آرزو می
نمایم
خداوند نگهدار ایران باد
رضا پهلوی
[1] اعضای کمیسیون مخصوص نفت: دکتر
مصدق، دکتر علوی، ناصر ذوالفقاری، جواد گنجه‌ای، فقیه زاده، اللهیار صالح، حسین
مکی، خسرو قشقایی، سرتیپ‌زاده، جمال امامی، جواد عامری، دکتر نصرت‌الله
قاسمی، حائری‌زاده، عبدالرحمت فرامرزی، دکتر محمدعلی هدایتی، دکتر شایگان، میر سید
علی بهبهانی و پالیزی.
