جمع زیادی از هم میهنانم در سایت بالاترین، بخاطر طرز برخورد دور از منطق و بردباری عده ایی، که خود را طرفدار من می نامند، خرده گرفته و نارضایتی خود را مستقیم و غیر مستقیم به من از طریق کامنت ها، پیام و یا ایمیل منتقل می کنند. فرصت را مغتنم می شمارم تا موضع سیاسی خود را بار دیگر شفاف با شما در میان گذارم.
من، رضا پهلوی، بعنوان یک دموکرات و مدافع حقوق بشر، دغدغه و مشکلات امروز ایران را نوع نظام آینده نمی دانم. امروز، ارجحیت من، همراهی با آزادیخواهان برای رسیدن به دموکراسی سکولار در ایران فردا است. علیرغم تمایلم به نظام پادشاهی پارلمانی، خود را به هموطنان خواهان نظام جمهوری پارلمانی سکولار کاملا نزدیک می دانم، و دور و جدا از هر تمامیت خواهی، چه سلطنت طلب و چه از نوع دیگر. متاسفانه، عده ایی دانسته یا نادانسته در دام تبلیغات سه دهۀ گذشته حکومت اسلامی افتاده و چشم بر مشکلات و معضلات اسفناک جامعه امروز ایران فرو بسته اند.
تلاش امروز ما یافتن راهی مسالمت آمیز برای گذار بسوی دموکراسی در ایران، بر مبنای « اتحاد و همبستگی » است. از بحث های حاشیه ایی اجتناب کنیم، چرا که ما را از رسالت اصلی که در مقابل کشورمان ایران داریم دور می کند. دیروز را به تاریخ بسپاریم، اما با استفاده از تجربیات تاریخ، راه امروز را هموار سازیم. حکومت آینده ایران باید بر اساس اراده و مطالبات مردم ایران باشد، نظامی دموکرات و پارلمانی نه دیکتاتوری تکنفره. نظامی که پایه هایش بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر استوار باشد.
در دنیای امروزی، دو نظام سیاسی به شکل جمهوری و پادشاهی وجود دارد و در هر دو نوع نظام، دموکراسی و دیکتاتوری به چشم می خورد. بطور مثال فرانسه و یا هند نمایانگر نوع یک نظام جمهوری دموکراتیک و در مقابل کره شمالی و سوریه نمایانگر یک نظام جمهوری دیکتاتوری می باشند. همچنین نظام های پادشاهی سوئد و یا ژاپن نماد یک نظام پادشاهی دموکراتیک هستند و در مقایسه با بعضی نظام های پادشاهی غیر دموکراتیک بیشتر در منطقه خودمان و جاهای دیگر می باشد.
برای من، محتوای حکومت اهمیت دارد نه شکل ظاهری آن. من به یک نظام سکولار که در آن جدایی دین از حکومت کاملا رعایت شود (به عنوان یک پیش شرط دموکراسی و حقوق بشر) و یک دموکراسی پارلمانی که حاکمیت مردم را تضمین کند اعتقاد دارم. چنین دموکراسی را می شود هم در فرمول یک نظام پادشاهی پارلمانی و هم در فرمول یک نظام جمهوری پارلمانی پیدا کرد.
پس از گذار بسوی دموکراسی و آزادی در ایران، تدوین قانون اساسی و تعیین نوع نظام آینده با ملت ایران و نمایندگان مردم است، در فضایی کاملا آزاد و در شرایطی یکسان برای هر شهروند ایرانی.
خط قرمز در جامعه امروز ایران بین جمهوری خواه و مشروطه خواه نیست.
خط قرمز در جامعه امروز ایران بین دموکراسی خواهان و تمامیت خواهان است.
